Toen ik -lang geleden, in de vorige eeuw- mijn eerste kortverhalen schreef en ze al eens durfde insturen naar wedstrijden, en af en toe een tweede of een derde prijs wegkaapte, had ik nog een paar hardnekkige overtuigingen: Ik dacht dat ik niet in staat was om een roman volledig uit te schrijven en ik dacht ik geen gedichten kon schrijven.
Het gevolg was dat ik het niet eens probeerde: ik begon niet aan een roman, en ik deed geen moeite om gedichten te schrijven, het leek me allebei veel te moeilijk. Lees: ik dacht dat ik er geen talent voor had. Intussen ben ik erachter gekomen dat talent een overschat gegeven is, dat je met hard werken een heel eind verder komt.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Mijn schrijversbloed kroop naar een langer verhaal, dat uiteindelijk mijn eerste roman werd. En mijn verlangen om beter te worden in het schrijven van proza, bracht me naar de poëzie.
Ik heb er lang over gedaan, maar die hardnekkige overtuigingen heb ik gelukkig achter mij gelaten. Binnenkort verschijnt mijn tweede roman, het derde boek is ‘under construction’, en het vierde verhaal zit in mijn hoofd te popelen om geschreven te worden, maar moet wachten.
De verwachting dat ik beter proza zou gaan schrijven als ik me ook op poëzie zou toeleggen, lost zich in. Volgens een van mijn leraren poëzie, Ingmar Heytze, heeft het iets met breinverbindingen te maken en zo voelt het ook. Sinds ik gedichten schrijf, kom ik tijdens het schrijven van proza sneller op mooie beelden of constructies.
Maar er gebeurde ook iets in de andere richting. Ik ontdekte dat poëzie schrijven net zo goed een manier kan zijn om een verhaal te vertellen. Een gedicht kan een begin en een einde hebben en daartussen een verloop.
En nog meer: een verhaal kan een gedicht worden en een gedicht een verhaal. Dat laatste deed ik met Als meisjes lachen. Eerst was het een gedicht, dan herschikte ik de tekst tot een zeer kort verhaal. Het gedicht leest nog steeds als een verhaal en omgekeerd. En de prozaversie werd tot mijn verrassing getipt op Azertyfactor.be .
Dat inzicht maakt de weg vrij voor nieuwe mogelijkheden. Een verhaal dat ik niet goed uitgeschreven krijg, leent zich misschien tot een gedicht? Een gedicht waar ik niet tevreden over ben, wil misschien liever een kortverhaal worden? Johanna Pas gaf me ooit de raad om af en toe ouder werk met nieuwe ogen te bekijken en ‘omzetten’ is misschien wel een manier om dit te doen.
Over poëzie gesproken: Op woensdag 9 en 23 februari, telkens om 19.30 plan ik een online poëzie-atelier. Via associatie-oefeningen komen we samen tot een aanzet van een gedicht en werken we het verder af in een tweede sessie. Samen schrijven werkt. Wil je hier meer over weten? Stuur me een bericht. Hieronder of via mijn website.
Het geluk van de schrijver 