In september van dit rare jaar kreeg ik een uitnodiging voor een Shut-up-and-write-sessie in Antwerpen. Toevallig was ik toen in Antwerpen, maar dat maakte niets uit want het was een online samenkomst. Ik was nog niet helemaal vertrouwd met Zoom, het was een gelegenheid om ermee te experimenteren. Vanaf de eerste sessie was ik verkocht, om de eenvoudige reden dat ik tijdens dat uurtje schrijven veel meer gedaan had gekregen dan ik doorgaans in een uur tijd doe. Ik deed een paar keer mee aan avondsessies, maar omdat ik een ochtendmens ben startte ik zelf een groep op woensdagochtend. Na een tijdje kwam er een maandagochtendsessie bij en tegenwoordig begeleid ik drie à vier sessies per week.
Zowat op de hele planeet worden shut-up-and-writesessies georganiseerd, in verschillende tijdzones, en op verschillende momenten. Je kunt dus om het even waar aansluiten naargelang je bio-ritme, en ze werken ongeveer allemaal op dezelfde manier. Het is gratis, maar je moet je wel op voorhand aanmelden via https://shutupwrite.com. Eens je lid bent van een groep, krijg je uitnodigingen voor de geplande sessies. Je kunt ook lid worden van verschillende groepen.
Zo werkt het: In de aankondiging van een online sessie zit een zoomlink. Je meldt je aan en je wordt verwelkomd door de gastvrouw of -heer. Je wordt uitgenodigd om jezelf voor te stellen en te vertellen waaraan je werkt, en wat je plan is voor die bepaalde sessie. Die voorstellingsronde duurt een kwartier. Daarna gaat iedereen in stilte aan het werk. Het geluid wordt uitgezet, het beeld blijft aan. Zo zitten we samen in een soort kamer te werken. Na een uur neem de gastvrouw of-heer opnieuw het woord en krijgt iedereen een paar minuten om te vertellen hoe het ging.
Het is de bedoeling om te schrijven en er wordt van alles geschreven. Sommigen werken aan een roman of aan korte verhalen, maar de sessies worden ook gebruikt om blogberichten of e-mails te schrijven, of om hangende administratieve taken af te werken. Het maakt eigenlijk niet uit wat je schrijft, of wat je doet, je kunt het ook zien als een vorm van co-working.
Waarom werkt het zo goed? Waarom hebben we blijkbaar gezelschap en zelfs een beetje sociale controle nodig om productief te zijn? Het is heel eenvoudig: omdat we bij het begin van elke sessie een doel formuleren. En vooral een haalbaar doel, iets dat je kunt afgewerkt krijgen binnen een tijdspanne van een uur. Zodat je na dat uurtje kunt zeggen: ik heb dit doel helemaal of gedeeltelijk gehaald. Het gebeurt wel eens dat iemand van het geformuleerde plan afwijkt of zelfs de sessie onverwachts moet verlaten, maar dat wordt niemand aangewreven. Iedereen zit er vrijwillig, doet wat hij of zij wil en het is juist die vrijheid die het engagement verhoogt. Je doet het helemaal voor jezelf, maar je bent niet alleen.
En dat is de tweede factor die deze formule tot een succes maakt: we werken samen. We hebben gelijkaardige dromen, we versterken elkaars motivatie. De afgelopen maanden heb ik een aantal fijne mensen leren kennen, die met interessante projecten bezig zijn en die belangstelling hebben voor elkaars werk. Er worden e-mailadressen, schrijftips, titels van boeken en namen van auteurs uitgewisseld.
Een shut-up-and-write-sessie geeft bovendien structuur aan mijn dag. Tegen de middag is het schrijfdoel gehaald en kan ik het even uit mijn hoofd zetten en andere dingen gaan doen.
Het jaar 2020 heeft ons heel wat zorgen en hoofdbrekens gebracht, maar ook goede dingen en dit is er één van. Een blogbericht in een uurtje geschreven, nagelezen en gepost, het kan.
Het geluk van de schrijver 